Συνήθως δεν βλέπω όνειρα στον ύπνο μου. Ξέρετε, το παιγνίδι του μυαλού που σε κάνει να ζεις μια κατάσταση και που ενώ διαρκεί μόλις 1-2 δευτερόλεπτα, εσύ νομίζεις ότι ήταν όντος αληθινή.
Σήμερα ήταν μια μέρα που είδα όνειρο. Μαζευτήκαμε λέει οι γνωστοί-άγνωστοι με τις αγαπημένες μας σακαράκες και είπαμε να πάμε μια εκδρομή στην Εύβοια για χιόνι, λάσπες, ποτάμια και ..φαγητό με τσίπουρο. Το ραντεβού λέει, ήταν στις 8:00 στα διόδια Αφιδνών και που, όπως στην πραγματικότητα έτσι και στο όνειρό μου, υπήρχαν κάποιοι που ήρθαν ¨με καπέλο¨. Πήγαμε Χαλκίδα κάνοντας μια μικρή στάση στο Niva του Γιάννη που δυσανασχέτησε με την Εθνική οδό. Ξέρετε ο Γιάννης έχει καλομάθει το αυτοκίνητό του στις λάσπες και τα χιόνια και όταν το βγάζει στην άσφαλτο και σε μεγάλο δρόμο, αυτό του κάνει καψώνια. Αφού περάσαμε (λέει το όνειρο) την Χαλκίδα, μπήκαμε στην Αρτάκη και στρίψαμε δεξιά για Στενή. Όμως αφού φουλάραμε τα ντεπόζιτα με καύσιμα, μπήκαμε σε ένα χωματόδρομο λίγο έξω από ένα χωριό που από όσο κατάλαβα στον …ύπνο μου ήταν ο Πίσωνας. Με κάποιο τρόπο και μέσα από λασπωμένους δρόμους και …χωράφια καταλήξαμε στον Πάλιουρα. Μη με ρωτήσετε πως έβγαλα την διαδρομή δεν κατάλαβα ούτε και εγώ.
Μετά από τόση λάσπη και όμορφα μέρη κατηφορίσαμε (αρκετοί με τα 4) σε ένα ποτάμι όπου και έγινε το απαραίτητο πλύσιμο και μια στάση για τσίπουρο.
Μαζί μας λέει ήταν και ο … Νταβέλης όπου δεν χάνει ευκαιρία για παιγνίδι.
Αφού καλαμπουρίσαμε, παίξαμε και τσιμπήσαμε κάτι στα γρήγορα ήρθε η ώρα για αναχώρηση. Ο προορισμός ήλπιζα να είναι κάπου με χιόνια και κάπου εκεί γύρισα πλευρό με αγωνία…
Άντε πάμε…..
Καταλαβαίνω γρήγορα ότι κατευθυνόμαστε για Πλατάνα και από εκεί μέσω χωματόδρομων για την ράχη και στον δρόμο (άσφαλτος) που οδηγεί για Λιμνιώνα… ΧΑΧΧΑΧΑ γελάω στον ύπνο μου… Σιγά μην περάσετε από εκεί με τόσα χιόνια…
Πράγματι βγαίνω αληθινός… Πολλά χιόνια όσο ανεβαίνουμε, κολλήματα, σκαψίματα, εργάτες ο νταβέλης μέσα στην τρελή χαρά και … ο δρόμος δεν περνάει. Βλέπεις ήμασταν και οι πρώτοι που περνάγαμε από εκεί και έπρεπε να ανοίξουμε τον δρόμο με ανηφόρα και με 1700 (στην καλύτερη περίπτωση) τεμπέλικα κυβικά. Δεν πτοούμαστε καθόλου και εφευρίσκουμε νέο άθλημα. Niva snow serf. Τι είναι αυτό??? Πιστεύω ότι θα βρει πολλούς μιμητές. Είναι απλό. Τόσο απλό που μόνο σε όνειρο μπορούσες να το δεις… Παίρνεις μια σανίδα και τον κατάλληλο εξοπλισμό του snowboard, ένα σχοινί και κάνεις δύο καντηλίτσες (ναυτικός κόμπος). Την μία θηλιά την δένεις κάπου στον πίσω προφυλακτήρα και την άλλη την κρατάει ο ¨αθλητής¨. Βάζεις μπρος το τετρακίνητο καμάρι σου και ο ¨αθλητής¨ κάνει …Niva snow serf…
Αφού αθληθήκαμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ήρθε η ώρα που η πείνα άρχισε να κάνει αισθητή την παρουσία της. Τι καλύτερο λοιπόν από το φαγητό σε ένα καταφύγιο??? Όπως πάντα (έτσι και στο όνειρο) είμασταν ΦΟΥΛ εξοπλισμένοι από φαγώσιμα. Οπότε εύρεση ταχύτερης διαδρομής στο Topo και νά 'μαστε σε 25’ στο καταφύγιο πάνω στην ράχη στην θέση ¨Ψείρα Λάκκα¨.
Τα βρεγμένα ξύλα άναψαν εύκολα με υγρά φρένων και λάδι μηχανής και ο καθένας έβγαλε φαγώσιμα που ταϊζανε 10 άτομα. Μετά από τρελό φαγοπότι έφτιαξε ο καθένας μας από ένα ρόφημα και αράξαμε μπροστά στο τζάκι συζητώντας διάφορα θέματα. Καθίσαμε εκεί αρκετή ώρα και κανένας δεν ήθελε να φύγει, ώσπου τελικά έπεσε το φως της ημέρας δίνοντας την θέση του στο παγωμένο βράδυ, και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού.
Ήταν ένα καταπληκτικό όνειρο και το ευχαριστήθηκα με την καρδιά μου. Μου έφτιαξε τη μέρα και θέλησα να βγω στο μπαλκόνι να χαζέψω την βροχή και να αναπολήσω τις στιγμές…
(Μα καλά δεν είχα πλύνει το NIVA?? Πως και είναι μέσα στις λάσπες???)
Σήμερα ήταν μια μέρα που είδα όνειρο. Μαζευτήκαμε λέει οι γνωστοί-άγνωστοι με τις αγαπημένες μας σακαράκες και είπαμε να πάμε μια εκδρομή στην Εύβοια για χιόνι, λάσπες, ποτάμια και ..φαγητό με τσίπουρο. Το ραντεβού λέει, ήταν στις 8:00 στα διόδια Αφιδνών και που, όπως στην πραγματικότητα έτσι και στο όνειρό μου, υπήρχαν κάποιοι που ήρθαν ¨με καπέλο¨. Πήγαμε Χαλκίδα κάνοντας μια μικρή στάση στο Niva του Γιάννη που δυσανασχέτησε με την Εθνική οδό. Ξέρετε ο Γιάννης έχει καλομάθει το αυτοκίνητό του στις λάσπες και τα χιόνια και όταν το βγάζει στην άσφαλτο και σε μεγάλο δρόμο, αυτό του κάνει καψώνια. Αφού περάσαμε (λέει το όνειρο) την Χαλκίδα, μπήκαμε στην Αρτάκη και στρίψαμε δεξιά για Στενή. Όμως αφού φουλάραμε τα ντεπόζιτα με καύσιμα, μπήκαμε σε ένα χωματόδρομο λίγο έξω από ένα χωριό που από όσο κατάλαβα στον …ύπνο μου ήταν ο Πίσωνας. Με κάποιο τρόπο και μέσα από λασπωμένους δρόμους και …χωράφια καταλήξαμε στον Πάλιουρα. Μη με ρωτήσετε πως έβγαλα την διαδρομή δεν κατάλαβα ούτε και εγώ.
Μετά από τόση λάσπη και όμορφα μέρη κατηφορίσαμε (αρκετοί με τα 4) σε ένα ποτάμι όπου και έγινε το απαραίτητο πλύσιμο και μια στάση για τσίπουρο.
Μαζί μας λέει ήταν και ο … Νταβέλης όπου δεν χάνει ευκαιρία για παιγνίδι.
Αφού καλαμπουρίσαμε, παίξαμε και τσιμπήσαμε κάτι στα γρήγορα ήρθε η ώρα για αναχώρηση. Ο προορισμός ήλπιζα να είναι κάπου με χιόνια και κάπου εκεί γύρισα πλευρό με αγωνία…
Άντε πάμε…..
Καταλαβαίνω γρήγορα ότι κατευθυνόμαστε για Πλατάνα και από εκεί μέσω χωματόδρομων για την ράχη και στον δρόμο (άσφαλτος) που οδηγεί για Λιμνιώνα… ΧΑΧΧΑΧΑ γελάω στον ύπνο μου… Σιγά μην περάσετε από εκεί με τόσα χιόνια…
Πράγματι βγαίνω αληθινός… Πολλά χιόνια όσο ανεβαίνουμε, κολλήματα, σκαψίματα, εργάτες ο νταβέλης μέσα στην τρελή χαρά και … ο δρόμος δεν περνάει. Βλέπεις ήμασταν και οι πρώτοι που περνάγαμε από εκεί και έπρεπε να ανοίξουμε τον δρόμο με ανηφόρα και με 1700 (στην καλύτερη περίπτωση) τεμπέλικα κυβικά. Δεν πτοούμαστε καθόλου και εφευρίσκουμε νέο άθλημα. Niva snow serf. Τι είναι αυτό??? Πιστεύω ότι θα βρει πολλούς μιμητές. Είναι απλό. Τόσο απλό που μόνο σε όνειρο μπορούσες να το δεις… Παίρνεις μια σανίδα και τον κατάλληλο εξοπλισμό του snowboard, ένα σχοινί και κάνεις δύο καντηλίτσες (ναυτικός κόμπος). Την μία θηλιά την δένεις κάπου στον πίσω προφυλακτήρα και την άλλη την κρατάει ο ¨αθλητής¨. Βάζεις μπρος το τετρακίνητο καμάρι σου και ο ¨αθλητής¨ κάνει …Niva snow serf…
Αφού αθληθήκαμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ήρθε η ώρα που η πείνα άρχισε να κάνει αισθητή την παρουσία της. Τι καλύτερο λοιπόν από το φαγητό σε ένα καταφύγιο??? Όπως πάντα (έτσι και στο όνειρο) είμασταν ΦΟΥΛ εξοπλισμένοι από φαγώσιμα. Οπότε εύρεση ταχύτερης διαδρομής στο Topo και νά 'μαστε σε 25’ στο καταφύγιο πάνω στην ράχη στην θέση ¨Ψείρα Λάκκα¨.
Τα βρεγμένα ξύλα άναψαν εύκολα με υγρά φρένων και λάδι μηχανής και ο καθένας έβγαλε φαγώσιμα που ταϊζανε 10 άτομα. Μετά από τρελό φαγοπότι έφτιαξε ο καθένας μας από ένα ρόφημα και αράξαμε μπροστά στο τζάκι συζητώντας διάφορα θέματα. Καθίσαμε εκεί αρκετή ώρα και κανένας δεν ήθελε να φύγει, ώσπου τελικά έπεσε το φως της ημέρας δίνοντας την θέση του στο παγωμένο βράδυ, και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού.
Ήταν ένα καταπληκτικό όνειρο και το ευχαριστήθηκα με την καρδιά μου. Μου έφτιαξε τη μέρα και θέλησα να βγω στο μπαλκόνι να χαζέψω την βροχή και να αναπολήσω τις στιγμές…
(Μα καλά δεν είχα πλύνει το NIVA?? Πως και είναι μέσα στις λάσπες???)
