Η πρώτη μέρα κύλισε ασφάλτινα καταρχάς μέχρι τον Μυστρά με μια στάση στην Σπάρτη για προμήθειες αφού το πρόγραμμά μας ως συνήθως δεν περιλαμβάνει ταβέρνες, καφετέριες και Ξενοδοχεία. Από εκεί πιάνουμε χώμα στο χωριό Ταϋγέτη και κατευθυνόμαστε νότια και παράλληλα με το μονοπάτι Ε4 και όσο μπορούμε επιλέγουμε δύσβατους δρόμους.
Επίσκεψη στο καταφύγιο όπου διαπιστώνω ότι έχω πρόβλημα με το CB μου (προσέξτε τι βάση κεραίας βάζετε ώστε να γειώνει καλά) και το αλλάζουμε με το εφεδρικό. Φωτογραφίες δεν έχω. Συνεχίζουμε νότια σε κάτι ωραίους δύσβατους δρόμους κλαίγοντας την μοίρα μας που δεν βρέχει με σκοπό να δούμε τους Πενταυλούς. Οι Πενταυλοί είναι ένα απίθανο σημείο με κάθετους βράχους από όπου υπάρχουν πέντε τρύπες που βγαίνει από μέσα νερό. Για να πας εκεί πρέπει να περπατήσεις 15’.
Η διανυκτέρευση και των δύο ημερών έγινε στην Κουμουστά. Η Κουμουστά είναι ένας αυθεντικός ορεινός οικισμός που στήθηκε την εποχή της Ενετοκρατίας. Εκεί μας φιλοξένησε ο μοναδικός μόνιμος κάτοικος του χωριού (με το ένα από τα 4 niva) στο παλαιό σχολείο που τώρα έχει γίνει ξενώνας. Το ρεύμα και το ζεστό νερό εκεί είναι πολυτέλεια.
Την επόμενη μέρα κινηθήκαμε νότια και επισκεφτήκαμε μια σπηλιά που από μέσα βγαίνει νερό. Το μέρος αυτό είναι νότια του χωριού Άρνα στις πηγές της Αγίας Μαρίνας.
Συνεχίσαμε νότια περνώντας διάφορα χωριά (Σελεγκούδι, Αγία Μαρίνα, Μελιτίνη, Παλαιόβρυση και πήγαμε για ένα καφεδάκι στον Αηλιά που όπως πάντα είναι σε κάποιο υψόμετρο.
Μετά από μια πολύ όμορφη νυχτερινή είπαμε να κρατήσουμε μια επαφή με τον πολιτισμό και ήπιαμε ένα τσιπουράκι στην πλατεία του Ξηροκαμπίου πριν επιστρέψουμε στην Κουμουστά για ψήσιμο στο τζάκι.
Την τελευταία μέρα αποφασίσαμε ότι θέλουμε να δούμε και Πάρνωνα και κάναμε πολύ καλά. Πριν όμως απομακρυνθούμε από την περιοχή ο Δημήτρης μας πρότεινε να μας κάνει μια σύντομη περιήγηση.
Ο δρόμος Κουμουστά – Ξηροκάμπι χώνεται μέσα στο ρέμα, στενός, κλειστός, σχεδόν ανήλιαγος αλλά τρομερά όμορφος. Βαθουλωμένα, λιασμένα βράχια υψώνονται και μια πέτρινη τρύπα, αληθινή, χάσκει στον ορίζοντα. Ήταν η 1η φορά που τον κάναμε μέρα και θα μας μείνει αξέχαστος.
Ακριβώς στην είσοδο του Ξηροκαμπίου υπάρχει ένα πολύ όμορφο τοξωτό γεφύρι των Ελληνιστικών χρόνων το οποίο την εποχή των Ρωμαίων ένωνε την Σπάρτη με την Καρδαμύλη.
Το κερασάκι της τούρτας της περιήγησής μας από τον Δημήτρη στο Ξηροκάμπι ήταν η επίσκεψη σε μια ελιά με περίμετρο 12 μέτρων!!!!! Για όλα αυτά δεν έχω φωτογραφίες λόγω τεχνικού προβλήματος.
Ο Πάρνωνας από το Πολύδροσο και Νότια δημιουργεί ένα αίσθημα απελπισίας. Τα πάντα καμένα και η διαδρομή μας αδιάφορη και σε ρυθμούς rally. Όμως από το πολύδροσο και βόρεια το σκηνικό αλλάζει 100% και πλέον οδηγούμε με μικρές ταχύτητες προσπαθώντας να ρουφήξουμε όση ομορφιά μπορούμε.
Ενώ έχω βγάλει διαδρομή στο Toponavigator προσπαθώ με τον Βαγγέλη να βρούμε δόμους ώστε να κάνουμε περισσότερα χλμ μέσα σε αυτό το εκπληκτικό βουνό. Το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι φτάνουμε στο χωριό Άγιος Πέτρος και πλέον είμαστε σίγουροι ότι οδηγάμε στον Παράδεισο.
Εκεί βρίσκουμε και μια φοβερή διαδρομή εκτός χάρτη και νομίζουμε ότι τα καλύτερα πέρασαν. Από τον Άγιο Πέτρο έχουμε πρόγραμμα να κάνουμε τα τελευταία χωμάτινα χλμ μέχρι τα Δολιανά και από εκεί να βγούμε Τρίπολη και να πάρουμε την εθνική οδό.
Άγιος Πέτρος-Δολιανά είναι μια διαδρομή μέσα σε καστανιές εκπληκτικής ομορφιάς. Σε πολλά σημεία δεν φαίνεται το χώμα από τα κάστανα και τα φύλλα που έχουν πέσει. Συνοπτικά όσες φωτογραφίες έχω από την 3η μέρα. Σίγουρα είναι πολύ λίγες σε σχέση με αυτά που είδαμε.
Η εκδρομή αυτή είχε πολλά χλμ σε χώμα και πάντα προτιμούσαμε να πάμε κάπου από χώμα παρά από άσφαλτο. Έτσι και βρέθηκε το καστανόδασος πάνω από τον Άγιο Πέτρο εξάλλου.
Ο Ταύγετος πιστεύω ότι είναι καλύτερα να περπατηθεί γιατί έχει φοβερά μονοπάτια. Ο Πάρνωνας ήταν μια ευχάριστη έκπληξη και μπορεί πολύ εύκολα κάποιος να αφιερώσει ένα Σ/Κ για να τον γυρίσει. Όσο για την παρέα ήταν καταπληκτική παρόλο τις βραδινές συναυλίες.
Ευχαριστώ και πάλι τον Δημήτρη για την ξενάγηση και την φιλοξενία και καλό κουράγιο εκεί στην Κουμουστά!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου